Uit het niets komt Moses Sumney bepaald niet, want de 27-jarige Amerikaanse zanger stond al op het podium met onder anderen Sufjan Stevens, Solange en David Byrne. Zijn in 2016 verschenen EP Lamentations deed al watertanden en – om maar meteen met de deur in huis te vallen – met zijn debuutalbum Aromanticism lost Sumney de hoge verwachtingen meer dan in.

Hij speelt met spanning en opwinding versus ontlading en lichtheid in nummers op het snijvlak van soul en pop, met sporen r&b en jazz. Stoicism, met een fluwelen trompet, dient als opmaat voor het absolute hoogtepunt Lonely World, dat ook al te vinden was op zijn EP. Langzaam wordt het tempo opgevoerd met stuwende bas en drums, tot een daverende, intense climax, waarin Sumney’s echoënde kopstem verder en verder de hoogte in gaat om uiteindelijk zachtjes te landen. In Don’t Bother Calling en Plastic is de spanning onderhuids voelbaar, maar is er ook intimiteit. Zijn bijzondere stem heeft een breed bereik en hij etaleert een uitgekiend gevoel voor timing. Zijn zang is elastisch in Plastic, beheerst in Self-Help Tape en nonchalant soulvol in Quarrel, dat aan Prince doet denken. De arrangementen zijn zorgvuldig geconstrueerd; subtiel waar het moet en weelderig waar het kan. Jarenlang heeft Sumney geschaafd aan de plaat, waar op een vanzelfsprekende, haast nonchalante manier kracht en zelfvertrouwen van uitgaat. Aromanticism is een overrompelend debuut van een groot talent.