Mogen we stellen dat het New Yorkse trio Yeah Yeah Yeahs de afgelopen jaren was gaan behoren tot de categorie bands bij wie de aankondiging van een nieuw album, in plaats van een enthousiast ‘Yes!’, hoogstens nog een ‘O ja, die hadden we ook nog’ zou losmaken? Dat mogen . . .

Terecht dus dat Sacrilege de plaat openten terecht dat Subway er meteen achteraan komt. Niks geen rock & roll, dat nummer, maar het is zó prachtig gefundeerd op een sample van een voorbijdenderende metro dat je de volle vijf minuten wordt meegezogen. Het titelnummer is vervolgens een aanstellerig niemendalletje waarbij je Karen O’s podiumact al helemaal kan uittekenen (boodschap: muggen zijn gemeen en ze komen je overal prikken!), maar met Under The Earth schieten ze meteen weer in vorm: hobbelig ritme, blubberbas, desoriënterende grotestadsgeluiden, meer Pere Ubu dan Blondie. En da’s beter voor iedereen. Ook in het suizende Area 52 gaan ze weer ouderwets tekeer, terwijl het rusteloze Buried Alive met z’n Siouxsie & The Banshees-sferen behoort tot het spannendste dat de Yeah Yeah Yeahs ooit opnamen (waarbij die cameo van rapper Dr. Octagon niet eens misstaat). Voilà, dat noemen we vorderingen. Jammer dat tegen het eind toch nog twee mindere liedjes opduiken (Always, Wedding Song), maar de comeback is dan allang geslaagd. Yes. ERIK VAN DEN BERG