Welnu, er is hier niets bijzonders aan de hand. De opnamen op dit album zijn een weerslag van de Wide Awake-tournee die Conor Oberst ondernam op basis van de meest traditionele (en geslaagde) helft van zijn begin dit jaar uitgebrachte tweeluik I’m Wide Awake It’s Morning en Digital Ash In A Digital Urn. Dit is om meerdere redenen een aanvechtbare keuze. De optredens die ik zag waren redelijk geslaagd, maar een productieve songwriter als Oberst hoeft zich voor een livealbum toch zeker niet tot zo’n klein deel van zijn werk te beperken, temeer daar de waarde van die plaat in zijn totale oeuvre nog zeker niet bepaald is. Bovendien wijken de liveversies van de meeste nummers niet zo spectaculair af dat de meerwaarde buiten kijf staat. Op zijn band valt weinig aan te merken, maar de vocale bijdragen van Emmylou Harris aan nummers als We Are Nowhere And It’s Now worden op het podium node gemist. Naast tweederde van het Wide Awake-album (met de single Lua als opvallende afwezige) krijgen we fraaie nummers als Method Acting (van Lifted) en True Blue voorgeschoteld, naast covers van Feist en the late great Elliott Smith. We hoeven ons niet druk te maken om Motion Sickness: de fans zullen er blij mee zijn, anderen laten het album gewoon links liggen. Maar iets zegt mij dat in tijden waarin de drempel voor het uitbrengen van platen wat hoger lag dan tegenwoordig, dit album het daglicht nooit had gezien.
MATTHIJS LINNEMANN