Eentje volgens het al decennia niet meer geactualiseerde boekje uiteraard, maar who cares. Zo weet je in elk geval wat je krijgt. Moeten we nog beginnen over die gelijkmatig over de plaat verdeelde net-niet-wereldhits, bedenkelijke vormexperimenten, goedgelukte knallers, citaten uit eigen werk en onhandig in elkaar gekwakte lo-fi-miniatuurtjes? Beter van niet. Laten we in plaats daarvan eens focussen op het relatief grote aandeel van Pollards sidekick, gitarist/zanger Tobin Sprout, die ditmaal vijf songs mag aandragen én zingen. Songs die naar goed gebruik stevig afwijken van Pollards impulsieve werk en vooral een goedmoedige, naïeve geest verraden. Sprouts liedboek ruikt naar bloemetjes en aardbeien, zijn mosterd haalde hij aan de Westcoasten zijn teksten zijn van een simpelheid die je zelfs in de Nederpop niet meer aantreft. ‘Some things are big and / Some things are small’, dat werk. Maar mooi dat hij hier voor de ware hits-in-spé tekent.Al moet hij qua prikkelend absurdistisch proza natuurlijk voor eeuwig zijn meerdere erkennen in Pollard. Ik bedoel, ‘I’m off to work again / There goes Mario Andretti / She’s a real believer / In getting there first everytime.’ Priceless, zeggen we dan. ERIK VAN DEN BERG