Zoals ik in musea altijd ‘audiotours’ vriendelijk weiger en liefst ook de verklarende bordjes naast kunstwerken negeer (u begrijpt, ik ervaar en interpreteer graag zelf), zo zijn ook ellenlange persbiografieën bij nieuwe platen, in het ergste geval voorzien van gedetailleerde track by track-uitleg, me een gruwel. Litzberg, alter ego én band van de Limburgse zanger/gitarist Mathijs Peeters, vestigt op dat front welhaast nieuwe nationale records.

Maar genoeg gezeurd, want u als eenvoudig consument heeft hier helemaal geen last van en da’s maar goed ook: dit tweede Litzberg-album kan uitstekend zónder gebruiksaanwijzing. Sterker nog, het is tot nader order de beste Nederlandse indierockplaat van 2023. Wel opnieuw eentje naar Amerikaans model, want waar debuut In_My_Head (2019) dankzij knap gedoseerd gitaargeweld al een weelderige J. Mascis-pruik droeg, horen we nu nóg meer overzeese echo’s uit de jaren tachtig en negentig. Die van Built To Spill, Lemonheads en Buffalo Tom met name, terwijl ook de psychedelisch uitwaaierende rootsrock naar Paisley Underground-snit (Green On Red, The Dream Syndicate) regelmatig doorsijpelt – het lekker grillige What Is It You Want Me To Say verdient hier een eervolle vermelding (evenals Delete And Start Again, maar dan om andere redenen, iets met hitpotentie). Met al die ingrediënten bouwt Litzberg sterke, panoramische songs waarin bij vlagen ook nog eens magnifiek meerstemmig gezongen wordt. Goed. Nu maar eens track by track lezen waar het allemaal over gaat.