Who got the funk? Wel, afgaand op Multi-Love liggen de patenten momenteel bij Ruban Nielson.Op het tweede Unknown Mortal Orchestra-album II (2013) introduceerde de kleine man uit Nieuw-Zeeland een sound waar hij nog jaren mee vooruit . . .

Hij heeft de soul nagenoeg vervangen door de funk, maar de muziek klinkt nog steeds alsof het in een andere ruimte wordt afgespeeld. Denk aan een feestje bij de buren – ervan uitgaande dat niet, pak ‘m beet, Jos en Gerda maar George Clinton en Parliament/Funkadelic de andere helft van uw twee-onder-een-kap bewonen. De sfeer is uitbundig en blij. Nielson heeft zijn eivormige Calimero-petje vervangen door een feestmust en speelt zijn noten tegenwoordig het liefst nét na de tel. Zo schudt hij vrolijk de maracas op Can’t Keep Checking My Phone en doet hij op Ur Life One Night zijn beste Prince–imitatie. Dat staat haaks op de psychedelische soul van II, maar past toch prima in de nog kleine discografie. Multi-Love is een verdere exploratie van het UMO-geluid. De lichtere thematiek zorgt ervoor dat het wat minder monumentaal aanvoelt dan het vorige album, maar de kreten ‘uitstekend’, ‘uniek’ en ‘luisteren op vinyl’ zijn opnieuw van toepassing.