Het was allemaal al gedaan, de rek was eruit. Veel complexer en abstracter kon het deconstructivistische programmeerwerk niet, of het was geen muziek meer. De twee stortten zich op audiovisueel werk, producties als 64 Pixels And 240 Sine Waves – een treffende metafoor voor hun muziek. Die bestaat uit geometrische vormen en lineaire ritmes, opgebouwd uit krassende computerglitches/ongelukjes (het gestuiter als de cd skipt, het gepiep als de harde schijf vastloopt, het geploink van kortsluiting) en gebracht met de soberheid en transparantie van de minimal music. De schoonheid van Atavism en het vergelijkbare Multistability is die van een complexe structuur, ontdaan van menselijke factoren als emotie en expressie. De structuur, en de herhaling binnen die structuur, zuigt je de compositie in. De vorm is prachtig, de klank doet er minder toe. Die zal menigeen knettergek maken. Wie Autechre al niet trekt, hoeft aan Multistability niet eens te beginnen. Maar wie muziek nog steeds als kunst ziet, kan niet om deze modernisten heen.