Hij geeft niks om muzikale vernieuwing, verkondigt Ian Svenonius al jaren luidruchtig, het gaat hem om de persoonlijkheid van de artiest en het karakter van zijn of haar muziek. En dus verschilt zijn vijftiende album (met zes verschillende bands) niet zoveel van alle voorgaande. De ‘yeahs’ en ‘wows’ komen nog . . .

Ik geloof hem, ik bewonder zijn energie en dadendrang waarmee hij keer op keer – ongevraagd – op de spreekstoel van de underground gaat zitten. Met zijn nieuwe band wil hij terug naar de naakte essentie van de chain-gang music en, hij is nog niet uitgesproken, de gang mentality van de eerste girlgroups. Odes aan Brown (Livin’ Rough), Stooges (titelsong) en de Detroit Music in zijn algemeen (‘First they put the tambourine on the drum, then they press that distortion pedal down, that’s how they make that sound’) maken het plaatje en praatje compleet.