VPRO-lieveling Nonchelange alias Maarten Hutman deed van zich spreken met non-conformistische shows, zo ook onlangs op Noorderslag. Nu is er Muziek Voor De Luisteraar, een suffig getiteld albumdebuut met voor het grote deel bekende nummers.
De uit Ommen afkomstige Utrechtenaar poneert zich als een baasje. In een begeleidend schrijven kwalificeert hij zijn plaat als het ‘beste Nederlandstalige indiepopalbum ooit’ en een ‘tijdloos album voor de eeuwigheid’. Grappig, die al dan niet gespeelde bravoure in een vaderlandse bedrijfstak waarin weinig muzikanten hoog van de toren blazen. Nonchelange heeft weliswaar leuke muzikale en tekstuele invallen en komt aardig uit de hoek met zijn indie(synth)pop, maar kan vooralsnog niet tippen aan een collega als Spinvis, met wie hij verwant is qua zang, speelsheid en originele teksten. Vooral Samensmelten had een compositie van Spinvis kunnen zijn. Wat apart woordgebruik betreft, lijkt Nonchelange soms een melodieuze variant op De Raggende Manne. Hun Bob Fosko was een expressionistische grootbek. Nonchelange is vergeleken met hem een bedeesde, studentikoze impressionist, die rapt in Symptomen en zich in Waarom Luister Je Niet? verliest in larmoyant gedrag. Het knapste nummer van deze plaat (negen liedjes, een flauw intermezzo, nog geen dertig minuten) is het aanstekelijke Iedereen Is Lelijk. En zo is ‘t maar net.