Natuurlijk, ik zou me over allerlei pietluttigheden kunnen opwinden – de bandnaamtypografie (let bij online speurtochten op de O die een nul is), het gebruik van toeters – maar dat zou kinderachtig zijn: het Canadese N0V3L is een band om te koesteren.

Hun line-up overlapt deels met die van het zielsverwante Crack Cloud, ook al zo’n naam die maar nauwelijks in het hokje ‘postpunk’ paste: er was simpelweg teveel creativiteit en een te grote ideeënrijkdom (check vooral hun vorig jaar verschenen album Pain Olympics). Zo is het ook bij N0V3L, dat ook nog eens zeer politiek bewust en maatschappelijk betrokken is. Op het randje van hoogsensitief zelfs, want zanger Jon Varley – voormalig drugsverslaafde – gaat op z’n zachtst gezegd gebukt onder het leven. Of liever ‘the merciless onward march of time’, zoals men het zelf noemt. Dat heeft, uiteraard, z’n weerslag op de muziek op dit albumdebuut (in 2019 verscheen al de acht tracks tellende EP NOVEL). In de kern is die grimmig en rusteloos, en qua invloeden duidelijk geënt op de grauwe Britse new wave en postpunk van de vroege jaren tachtig, maar er zijn ook steeds weer opklaringen: momenten van schoonheid, vleugjes opwinding, nostalgische buien. Momenten van dansbaarheid ook. Het houdt de sfeer op wonderlijke wijze in evenwicht, alsof ze willen zeggen: het leven is kut, maar het komt wel goed. De soundtrack die bij zo’n gedachte hoort, dát is Non-Fiction.