Het concept is weer hetzelfde, maar toch is er ontwikkeling. Voigt neemt niet langer genoegen met het leggen van loops van gesampelde Duitse romantische orkestwerken, maar brengt er meer structuur in aan. Van de weeromstuit worden zijn nummers daar korter van, terwijl de orkestrale herkomst van die samples nu ook duidelijker is dan ooit te voren. Nog een paar platen en Voigt kan zelf plaatsnemen in het componistenpantheon. Zij het dan dat die gepatendeerde GAS-beats, nog altijd klinkend van onder het waterbed dat ergens in de kelder ligt opgeslagen, de boel weer prettig voortstuwen en er zodoende voor zorgen dat deze plaat nog altijd in het bakje ‘techno’ mag. In de opbouw van die lagen samples zit bovendien zoveel complexiteit dat je er niet snel op uitgeluisterd raakt. En ineens snap ik waarom dit project GAS heet: deze muziek omringt je, bijna tot je erin verdrinkt. Maar daar is het dan weer te luchtig voor.