Ness is een door en door Brits album. Het interpreteert en vervormt een boek van schrijver Robert Macfarlane en Stanley Donwood, bekend als vaste tekenaar en schilder van Radiohead, over de Orford Ness. Dat is een landtong, een soort klein schiereiland, dat in de twintigste eeuw diende als oefenplaats voor het leger, als testplaats voor wapens en – een goed verhaal moet je niet doodchecken – mogelijk ook als ladingsplaats voor UFO’s.

Tegenwoordig is het een fascinerend natuurgebied, dat nu bezongen wordt op dit album, de derde soloplaat van een van de vroegere frontmannen van Wild Beasts. Thorpe kiest soms zijn eigen woorden, maar spreekt ook met de woorden van Macfarlane als hij zijn gedragen, wat plechtige omzwervingen door het gebied bezingt. Dat werkt soms heel erg mooi, zoals in de prachtige popwals As en de single They, die zich in een schemergebied tussen pop en modern klassiek begeven.

De basklarinet (gespeeld door Jack McNeill) die in bijna ieder nummer opduikt, geeft het album een volwassen, haast behoedzame klank. Soms is de plaat echter wat te bedachtzaam, wellicht wat te gefascineerd met de eigen onderwerpkeuze. Het dreigt een esoterisch fort te worden waarvan de sleutel verstopt zit. De hoge stem van Thorpe is dan ook tegelijk zijn kracht en zijn zwakte, want die voelt niet altijd als een uitgestoken hand. Wat overblijft is een bijzonder serieuze plaat, die respect afdwingt en intrigeert, maar slechts hier en daar ontroert.