Daar is ie dan eindelijk: het eerste volwaardige album van Naaz Mohammad, de Ariana Grande of Solange Knowles van de lage landen, mocht u vergelijkingsmateriaal nodig hebben. Een zangeres met een geweldige stem, volwassen songteksten en prachtig geproduceerde, altijd perfect in balans zijnde popsongs.

Ze schrijft al liedjes sinds ze zes is, maar haar familie vond het in eerste instantie niet oké dat ze die aan anderen zou laten horen. Naaz weet kortom wat het is om te moeten knokken om gehoord te worden en dát hoor je dan weer in haar muziek. Die heeft ongelofelijk veel power en er zit ontzettend veel gevoel in. En levenservaring die je niet van een 24-jarige verwacht. Openingssong Just Try Again gaat over vallen en opstaan. In titeltrack Never Have I Ever is Naaz zelfkritisch op een manier die totaal niet past bij haar leeftijd of generatie. ‘I don’t think I know everything, but I think I know enough’, zingt ze, met twijfel in haar stem. Wanneer Naaz de registers open en de remmen los gooit, gaat dat eveneens voluit en oprecht. In Subliminal Message wordt alle spanning die in de voorafgaande liedjes is opgebouwd eruit gezongen. Door Naaz’ prachtige stem en persoonlijkheid vergeet je soms te letten op de muzikale omlijsting. Die is eveneens mooi, maar ook diverser dan voorheen. We horen electropop, akoestisch en elektrisch gitaarspel, hiphopbeats, allerlei vormen van ambient en zelfs klassieke muziek. Een geweldige plaat van de beste popzangeres van Nederland.