De afgelopen jaren mengde Joshua Nolet zich regelmatig in het publieke debat. Hij sprak onder meer over #MeToo en eerlijke betaling voor artiesten. Dat waren zinvolle bijdragen. Nolet toonde zich welbespraakt en leek onbevreesd voor de storm die je nou eenmaal opwekt als je je nek uitsteekt.
Van de termen zinvol, welbespraakt en onbevreesd is alleen die eerste van toepassing op deze nieuwe plaat. De liedjes zijn groots opgezet en lijken gemaakt met de liveshows in het achterhoofd. Ze zitten vol meezingmomenten. Het publiek hoeft nauwelijks teksten te onthouden, met ‘la la la’, ‘ooh ooh’ en ‘hey hey’ kom je een heel eind. Je ziet de kolkende zalen al voor je, maar de groep blijft wel erg ruim binnen de eigen kaders. En welbespraakt? Tja. De ondubbelzinnige teksten gaan zowat ten onder aan de sleetse metaforen. Nolet draagt je door het vuur, gaat faster than the speed of light en kan op water lopen. Op de tweede helft gaat New Gold iets meer de diepte in, maar alleen het titelnummer maakt werkelijk indruk. Hier rapt Nolet venijnig over een verslavend gitaarloopje en blijft hij ver van clichés. Alleen de kernzin ‘Time is the new gold’ biedt al genoeg stof om uren over te filosoferen. Zo kan het dus ook.