Zoals een wolk eigenlijk – zo beweegt Marissa Nadler zich al twee decennia door het landschap. Folk met feedback, de ene keer dromerig en licht, maar net zo vaak duister en dreigend. Veranderend van vorm en onvoorspelbaar, maar toch altijd een wolk. Haar vorige album The Path Of The Clouds stond naar haar standaarden op barsten. Een prachtplaat vol samenwerkingen, ornamenten en andere verzwaring, waardoor het hier en daar bijna tot barsten kwam.

Dat alles is nu afgeschud, waardoor ze weer lichter is van gewicht, maar niet van inhoud. Ze is weer eenzamer, blijkt in openingsnummer It Hits Harder. Een prachtig tokkeltje en een langzame, galmende melodie die zich prachtig ontvouwt. Niemand kan zo kraakhelder mompelen als Marissa Nadler, en ze vult er hier weer een hele plaat mee. Dat betekent niet dat we 46 minuten door een grijze massa moeten waren. Soms vormen zich dreigende druppels, zoals de gitaar die ineens Smoke Screen Selene doorklieft. De dreiging, altijd aanwezig, zorgt dat haar muziek altijd al meer gemeen heeft gehad met de duistere kant van de popmuziek. Het bloedstollende Hatchet Man is nog zo’n voorbeeld – een moord, een hotel, even een bliksemslag. Deze keer is de wolk vormelozer, moeilijker te vatten, maar wie dit voor luchtigheid aanziet, komt van een koude kermis thuis.