Het is altijd een feest om een nieuw album van De Kift onder ogen te krijgen. Geen enkele band weet zijn nieuwe verzameling liedjes origineler te verpakken. Ditmaal is er opnieuw veel huisvlijt van de plakploeg aan te pas gekomen om de oude ansichtkaarten volgens het ontwerp van Wim ter Weele (tevens drummer/illustrator) op de juiste manier te vouwen en plakken. Tot zover het feest, want de inhoud van de ook weer op ambachtelijke wijze samengestelde teksten (veel lezen) is alleszins vrolijk te noemen.

In Niemandsland draait het om het willens en wetens kapot maken van de mooie wereld om ons heen en om mensen die buiten de boot vallen, omdat niet alles altijd voor iedereen even gemakkelijk gaat in het leven. Bij het horen van de teksten van onder meer Marion Bloem, Werner Schwab, Boris Vian, Cormac McCarthy en Nico van Apeldoorn moet ik denken aan daklozen en andere stelselmatig buitengesloten mensen, en aan milieuproblemen die simpelweg ontkend worden. ‘Er zijn geen vogels meer / Alleen in boeken’, horen we zangeres Roos Janssens met Vlaamse tongval vertellen. Soms is er nog ergens broze hoop in een lied. ‘Speel me een wals voor breekbare dromen / Voor de dromen waarin niemand gelooft.’ En er kan zelfs echt gedanst worden, op tracks waarin veel koper met raaklijnen naar klezmer de nacht omhelst. De zwarte tekst van de titelsong, geschreven door zanger Ferry Heijne en deels geïnspireerd op Thirteen van Johnny Cash, spreekt echter boekdelen. Daarin vertelt hij het verhaal van een ongeluksvogel, een kraai die leed krast in de taal. Het boze oog, met aan rampspoed geen gebrek. Heijne als onheilsprofeet in een slechtnieuwsgesprek. Hij bericht over een spoor van vernieling, van hier tot de hel.