De weemoedige Alex Roeka werd naar aanleiding van zijn album Rauwe Genade (2020) hier omschreven als een van de sterkste én meest breekbare liedjesschrijvers van de lage landen. Opnieuw verrast de man met dat donkere, vibrerende stemgeluid met teksten over de hemel en hel van de liefde, rust vinden, denken aan vrienden in Café Het Laatste Uur die misschien geen vrienden waren en de mens die bezig is in rap tempo zijn eigen leefwereld te vernietigen.
Je hoort slepende country, een Stones-achtige rocker, een reggae-uitstapje, veel aan Cohen verwante donkerte, met Randy Newman te vergelijken cynisme en een boos protestlied met mondharp waarbij hij zelfs aan de oude Dylan doet denken. Praatzingend over dansen op hete kolen, in plastic soep verrotten en de immorele lulkoek aanhorend van een pratende vuilnisbelt. Roeka vraagt zich af hoeveel haat er nog moet kolken door de riolen van de nacht, maar heeft ook een verdomd goed zelfbeeld. Sterker nog, hij zette zijn biografie op muziek en op de hier aanwezige tweede cd: In Dit Sterrendal is één liedje, dat ondanks het korte, vele malen herhaalde schema toch blijft boeien, omdat zijn hele leven, denken en doen in ruim vijftig minuten voorbijkomt. Dat moet een record zijn.
