De ohoh’s in Stop For A Minute (Keane’s Stuck In A Moment met een aardige bijdrage van de Somalische rapper K’Naan), de zangmelodie van  het overigens ontroerend mooie electropopliedje Back In Time (zie U2’s A Man And A Woman) of de Edge-achtige achtergrond-oh’s op Clear Skies, het doet allemaal wel heel erg aan de Ierse wonderboys denken. Maar net als je tot de conclusie komt dat dit Keane’s U2-plaat is, slaat het helemaal om. Yellow Magic Orchestra-cover Ishin Denshin (You’ve Got To Help Yourself) met de Japanse Tigarah achter de microfoon klinkt als een te flauwe grap, een Vanessa Paradis-achtig niemendalletje en nauwelijks meer dan een onopvallend b-kantje. Ook het daarop volgende Your Love (Human League meets Madonna met wederom een gastrolletje voor K’Naan en toetsenist Tim Rice-Oxley als zanger) weet niet meteen te overtuigen, terwijl Looking Back weer te nadrukkelijk, eh, terugkijkt (het thema van Rocky gecombineerd met de zanglijn van Kraftwerks The Model). ‘We won’t be leaving by the same road we came by,’ besluit Chaplin in de majestueuze afsluiter My Shadow. Ironisch genoeg klinkt de band juist in dit dramatisch aangezette hoogtepunt het meest als de Keane die we in eerste instantie leerden kennen. RAYMOND ROTTEVEEL