Spanish Love Songs-frontman Dylan Slocum is geen feestnummer. Al een leven lang zingt ie over depressies, de uitzichtloosheid van het leven en andere zware thema’s. Ook op vierde album No Joy is het weer raak. ‘There’s no joy in my life / There’s no joy when I’m right’ zingt ie bijvoorbeeld in Pendulum. Leuk ook voor z’n vrouw – toetseniste Meredith Van Woert – om te horen.
Goed, op vorige album Brave Faces Everyone kwam het gitzwarte wereldbeeld van Slocum samen in geweldige punkrocknummers, die op een gekke manier opbeurend werkten. No Joy is thematisch een logisch vervolg op die plaat. ‘Let the clean-up crew just come, eat me alive’ (Clean-Up Crew). Het is wat het is en we moeten het er maar mee doen. Muzikaal put de band naast punkrock uit new wave, met veel synths, en allerlei genres waar ‘post-’ voor kan komen te staan. Op de rustige momenten (Middle Of Nine) wordt het wel erg donker, maar songs als Haunted en Marvel (‘Stay alive out of spite’) bieden genoeg tegenwicht. Het zijn die momenten waarop de eeuwige vergelijking met The Menzingers ook weer opgaat, maar dat maakt helemaal niets uit. No Joy is een album over je plek vinden in deze wereld. Over acceptatie. Of, zoals Slocum in het afsluitende Re-Emerging Signs Of The Apocalypse zingt: ‘What about me? / Don’t I deserve to be happy?’ Natuurlijk verdient ie dat, zolang ie maar platen als deze blijft maken.