Aan de ‘ruigere’ variant werd al snel het stigmatiserende etiket riot grrrl gehangen, maar dat brengt ons nog niet veel dichter bij Sleater-Kinney, want Corin Tucker, Carrie Brownstein en Janet Weiss waren eigenlijk te goed en te eigenwijs om ergens bij te horen (ook individueel, want ze speelden voor én tijdens Sleater-Kinney in min of meer succesvolle bands als Quasi, Cadallaca, Stephen Malkmus & The Jicks en Wild Flag). Lang verhaal kort: sinds het album The Woods (2005) bleef het stil rond de dames en nu zijn ze er weer. Sterker nog, comebackplaat No Cities To Love pakt verrassend sterk en bevlogen uit, klinkt als een klok en getuigt bij vlagen van een bezieling die je gewoonlijk alleen bij baldadige jonge honden tegenkomt. ‘Exhume our idols / Bury our friends / We’re wild and weary / But we won’t give in.’ Respect.