Onder de naam The Microphones was hij verantwoordelijk voor een paar van de meest originele en opwindende platen van het nieuwe millennium, maar de muziekpers is een hongerig beest. Nieuwe verbazing, nieuwe prikkels willen we van de man, anders gaan we zonder pardon op zoek naar de volgende sensatie. Zelfs de creativiteit van Elvrum is maar eens in de zoveel jaar goed voor een revolutie. Dus is de logische stap het uitdiepen en verfijnen van zijn inmiddels bekende stijl. Terwijl de rest van de wereld zich verveeld afwendt, doe je er goed aan deze No Flashlight in alle luwte uit te checken. Je zult beloond worden met een bescheiden klassieker, die in de toekomst ongetwijfeld zal opduiken in ‘buried treasures’ en soortgelijke rubrieken. De noisefactor is betrekkelijk laag (we worden allemaal een dagje ouder), maar Elvrums getokkel op de akoestische gitaar klinkt gloedvoller dan ooit. Met zijn onvaste, kinderlijke stemgeluid verwondert hij zich wederom in terloopse poëzie over de ongrijpbare schoonheid van de wereld en omstreken; ‘universe’ is voor Elvrum een stopwoord. Zijn breed uitwaaierende nummers kun je evengoed inventief als richtingloos noemen, maar af en toe (het drums & tuba-festijn in The Universe Is Shown!) doen ze je als vanouds versteld staan. Ik heb nog steeds een zwak voor Phil Elvrum. Ben ik de enige? MATTHIJS LINNEMANN