In tracks als Talk About You, All She Wants en Oh Girl, You’re The Devil is een vrolijke Mika te horen, maar ook een artiest die bedachtzamer te werk gaat. Life In Cartoon Motion blonk uit in mierzoete guilty pleasures die zelfs bij de zuursten der aarde in het hoofd bleven hangen, maar op No Place In Heaven drukt Mika net iets te vaak het rempedaal in om dat effect te bereiken. En dat geldt vooral voor de momenten waarop de crooner achter de piano plaatsneemt, zoals in de ballads Last Party (een ode aan Freddie Mercury) en het melodramatische Ordinary Man. Aan Pennimans zangtechniek ligt het niet – die stem schiet nog steeds op indrukwekkende wijze de hoogte in – maar hij weet niet in de buurt van zijn debuut te komen.