Met Learning (2010) en Put Your Back N 2 It (2012) toonde de 35-jarige Amerikaan zich een meester in mes-op-de-pols-slaapkamerpop, terwijl hij op zijn derde album Too Bright (2014) juist met bombast het licht instapte: er werd behalve stilletjes gewanhoopt nu ook gescholden en geschreeuwd. Datzelfde geldt weer voor No Shape. Hadreas deinst er niet voor terug om zijn gevoelens van ongemak tekstueel en muzikaal groteske vormen te laten aannemen. De ene keer resulteert dat in een sinister, onheil aankondigend pianoliedje als Every Night, de andere keer pompt Wreath door de speakers, een popsong die in de handen van Katy Perry of elke andere willekeurige wereldster een hit van formaat had kunnen zijn. De toon van het album is consistent spookachtig, van de lage pianodreunen in Valley tot de manier waarop Hadreas in Choirs de stemmen in zijn hoofd probeert te bezweren: ‘What if I promise to keep it quiet?’ Hier is een man aan het werk die een leven van verslaving en psychisch leed achter zich heeft gelaten, maar nog steeds het gevoel heeft dat er iets mis is met hem. Fascinerend, confronterend, doodeng.