Het doet eigenlijk niet terzake, maar het is wel opmerkelijk: dat de twee coolste en meest iconische Kims uit de alternatieve Amerikaanse gitaarrock (Gordon en Deal) pas na hun zestigste een eerste soloplaat afleveren. In muzikale zin houden de overeenkomsten daarna trouwens meteen op: Kim Gordon doet op haar twee albums tot dusver vooral aan vormexperimenten en andere schetsmatige verkenningen, Kim Deal gaat – uiteraard – voor iets toegankelijkers.
Tot op zekere hoogte dan, want de clumsy dwarsigheid waar de muziek van haar band The Breeders regelmatig zijn charme aan ontleent, houdt Nobody Loves You More ook behoorlijk in z’n greep. En dus staat een aandoenlijk wiegend walsje als Are You Mine (net als Wish I Was tien jaar geleden al eens in een kalere versie op single verschenen) zusterlijk naast een duister pompende banger als Crystal Breath, klinkt het titelnummer alsof het uit een vederlichte musical is getild (blazers inbegrepen) en past het weerspannige, noisy Big Ben Beat rimpelloos in een postpunktijdperk naar keuze. Een blik op de gastenlijst biedt soelaas: diverse Breeders droegen bij (onder wie tweelingzus Kelley), maar ook leden van Teenage Fanclub, Savages en The Raconteurs, terwijl the late great Steve Albini het nodige opnamewerk deed. Daar komen grillige platen van. Gelukkig blijft Kim Deal zelf het stralende middelpunt, als vanouds impulsief switchend tussen liefdevolle familiescènes (Are You Mine), drugsperikelen (Coast) en wat broodnodige zelfreflectie (Disobedience). Kortom: coherentie nul, amusementswaarde optimaal. Maar hé, zoals ze het zelf in slotnummer A Good Time Pushed zingt: ‘We’re having a good time / I’ll see you around.’
