Gelukkig gaat de vergelijking verder mank, want anti-podiumbeest Colin Newman is met z’n leesbril en spiekbriefjes bepaald geen Jagger en een gemakzuchtig greatest hits-showtje zullen de heren weigeren tot in het graf: als ze per concert één nummer uit hun hoogtijdagen (lees: eind jaren zeventig) spelen is het veel. Bovendien ligt hun output op schema: bijna elk jaar een album vol nieuw materiaal, dat ook nog eens alleszins acceptabel is, om niet te zeggen verdomd goed. Alhoewel, nieuw: in 2013 brachten ze al eens een plaat uit (Change Becomes Us) waarop werd voortgeborduurd op oude songideeën en het nu verschenen minialbum Nocturnal Koreans (acht tracks, 26 minuten) bevat soort-van-restmateriaal van het vorig jaar verschenen Wire. Maar dat hoor je nergens aan. Dezelfde strakke kaders, dezelfde onorthodoxe melodieën, dezelfde knipoogjes naar het eigen verleden (in Numbered zit een geestige verwijzing naar Three Girl Rhumba van debuut Pink Flag), dezelfde neiging tot het steeds weer verplaatsen en terugzetten van de eigen muzikale bakens en, als gevolg van dat alles, dezelfde munitie voor alwéér die ene onverwoestbare uitsmijter: niemand doet en klinkt zoals Wire.