De melodramatische opener Everybody’s On The Run doet even vrezen voor een overgeproduceerd album dat bezwijkt onder z’n eigen gewicht, maar het valt mee. Natuurlijk, Noel blijft een voorliefde voor grootse, makkelijk meezingbare stadionanthems houden (If I Had A Gun is wat dat betreft het meest geslaagde voorbeeld), maar pakt ook af en toe uit met lichtvoetiger werk (het lekker deinende popliedje AKA… Broken Arrow). Slechts een enkele keer wijkt hij van de bekende paden af, zoals in het door een swingend Charlatans-piano’tje aangestuurde AKA… What A Life!, dat in een goede remixversie een clubhitje zou kunnen opleveren. Voor het overgrote deel niets nieuws onder de Engelse zon dus. De plaat sluit zelfs af met een Oasis-nummer (een opgekalefaterd Stop The Clocks), al valt het wel op dat de gitarist Gallagher hier maar mondjesmaat aan bod komt. En nee, Liam heeft niet helemaal gelijk gekregen met zijn sneer richting broerlief dat een hele plaat naar Noel luisteren ondraaglijk is. Noel toont zich een meer dan behoorlijke zanger, al mist hij uiteraard wel de bijtende dictie van our kid. Maar dan nog wint Noel Gallagher’s High Flying Birds het met gemak van Beady Eye’s Different Gear, Still Speeding. RAYMOND ROTTEVEEL