We hebben het gecheckt en telden inderdaad niet één pauze op Nonagon Infinity. Vermoeiend? Ja. Een goed idee? Ook. Deze recensie is in ieder geval stuiterend op de schrijfstoel tot stand gekomen. Dat heeft alles te maken met de onweerstaanbare drive van dit bandje, afgekeken van de krautrock, dus meestal geboren uit één aanhoudende basnoot. Pom-pom-po-pom-pom op repeat. Veertig minuten lang, met af en toe een Frank Zappa-twist (Invisible Face) of wat Ramones-furie (Road Train) om de diversiteit te waarborgen. Punk, noemen ze het zelf, maar daarvoor is de muziek te ongevaarlijk. Deze schoffies pompen liever lach- dan gifgas door de speakers. En het verveelt nooit. Vandaag vonden we het een betere plaat dan gisteren en morgenochtend is ie nóg leuker. Eindelijk weer eens vrolijk wakker worden.