Jozef van Wissem, de enige luitspeler die met enige regelmaat opduikt in deze kolommen. Zijn luit is niet het enige wapen dat hij inzet op deze plaat, een nieuwe soundtrack voor de gerestaureerde versie van de beroemde, honderd jaar oude horrorfilm Nosferatu van F.W. Murnau. Niet te verwarren trouwens met de latere remake van Werner Herzog, die er duizenden ratten voor losliet in Delft en Schiedam.

In Murnau’s film waren vogels de brengers van ziekte, onheil en dood. En toen Van Wissem stuitte op een oud plaatje met de geluiden van inmiddels uitgestorven vogels werd het thema van zijn soundtrack wel duidelijk. De parallel met corona ligt voor het oprapen. Die geluiden, gemanipuleerd en wel, liggen verspreid door deze hele soundtrack, met beklemmend resultaat. Van Wissems luit klinkt soms vertrouwd akoestisch en toch slepend en donker, zoals in de openingsakte. Maar hij kan ‘m ook laten vervormen en dronen als solliciteerde hij naar een betrekking bij Sunn O))), in de zeventien minuten durende slotscène. Mooie plaat, ook zonder de plaatjes.