Je herkent meteen de signatuur: een lyrische depressie ondergedompeld in gestileerde doch stekelige popbeats. Het verschil is alleen dat Manson nu nog stekeliger klinkt, met name in dreunende nummers als Man On A Wire en Battle In Me. Dat stekelige slaat soms te ver door, bijvoorbeeld in opener Automatic Systematic Habit, waarin Manson op het eind ook nog eens – heel gedateerd – in computerstem begint te zingen. Los van deze misstap maakt Garbage een hoop goed met songs als Sugar, waarin minder gerommeld is met ProTools. Sensueel, warm en hunkerend. Zo kan het ook. NISSE BENHADDAOUI