Gadver. Door het debuut van deze Rotterdamse postpunkers ontkom ik onmogelijk aan het uitgewoonde jeukwoord ‘urgent’. Nothing, Interesting gáát namelijk echt ergens over. Het mini-album, met zes verrassende tracks, is als een taart in je gezicht: confronterend en onontkoombaar, maar ook lekker. En het beklijft.
Als tiener stond ik erbij toen mijn moeder, een allround fotografe, door een Kodak-medewerker als ‘mevrouwtje’ werd weggezet en ongevraagd uitleg kreeg over haar eigen camera. Nu, decennia later, is de boodschap van Well, Actually onverminderd van kracht. De gradueel ontsporende openingstrack beschrijft hoe de band vaak advies krijgt opgedrongen van – nu ja, eh – mannen. ‘Zie het als een dringende doch vriendelijke reminder dat ongevraagd advies aan een band die net van het podium komt – vaak gevoed door mansplaining of in stand gehouden door heteronormatieve normen – zelden geapprecieerd wordt’, aldus vocalist Lot van Teylingen. Point (hopelijk) taken.
Maar Nothing, Interesting heeft nog meer te melden. Zo gaat Cognitive Dissonance over wegkijken: ‘Do we simply stare at what’s horrible and forgive it? / Do we simply notice but not see at all? / Truth is a beautiful illusion / Where is your truth now?’ Library Card, op de OOR-redactie liefdevol ‘Nederlands eigen Dry Cleaning’ genoemd, verpakt zijn teksten doorgaans in rake, maar soms ook humoristische tracks die alle ruimte krijgen faliekant uit de rails te lopen.
