Soms raakt iemand even de weg kwijt. Verblind door enthousiasme verloor Joost Zweegers op zijn vorige album het overzicht. Hij zat met Britse topmuzikanten en sterproducer John Leckie in de legendarische Rockfield Studio’s – wat kon er misgaan? Veel, zo niet alles. Inside Outside was één grote trip, maar waar waren de beklijvende liedjes?

Exit Warner, Sony lijfde Novastar in. En Zweegers begreep uiteindelijk ook zelf dat het anders moest. Voor In The Cold Light Of Monday toog hij opnieuw naar Engeland. Brighton ditmaal, met mixer Andrew Britton en producer Mikey Rowe (David Gilmour, Stevie Nicks, Noel Gallagher). Dat is op zich niet vreemd. De NederBelg (geboren in Sittard, muzikaal al dertig jaar actief in Vlaanderen) is een popjongen, een echte liedjesman. Een van de velen bij wie The Beatles in de genen zitten, een van de weinigen die – mits op de juiste manier geïnspireerd en ontdaan van twijfels – ook daadwerkelijk weergaloze drieminuten-popliedjes met kop en staart kunnen maken. Dit album bevat er weer een groot aantal. Over de liefde uiteraard. Of het eeuwige geworstel ermee en mensen die relaties onder spanning zetten. Vroeg deze stiekeme huismus, 47 inmiddels, zich rond de eeuwwisseling ook al niet af wat er allemaal fout kon gaan? Er zijn trouwens meer, ook muzikale gelijkenissen met dat weergaloze debuut. De lengte en de kwaliteit van de songs, de heldere productie, de intensiteit van die net niet teveel gekrenkte stem. The Best Is Yet To Come, zong hij tevens op dat debuut. Welnu, het is zover. Dit is Joost Zweegers op zijn best. Wat zeg ik, beter dan ooit. De revanche is zoet, zijn terugkeer aan de top (ook live, met een compacte topbezetting) een feit. Het zal hem niet meevallen dit album nog te overtreffen.