Op de iets minder folky klinkende opvolger, nu met voornamelijk toetseninstrumenten als basis, is hij opnieuw op zoek naar zijn plaats in het universum en de zin van het leven. ‘I am nowhere’, zingt hij in I, een van de fraaiste tracks van Oasem (Brabants dialect voor adem, maar uitgesproken als het Engelstalige awesome). In dat nummer lijkt de steeds beter zingende Kuijken zelfs even op Antony Hagerty, terwijl in de andere tracks de samenzang (met de eigen stem vaak in de overdubs) nog beter is uitgewerkt. De conclusie van deze recensie mag verder dezelfde zijn als een jaar geleden: de melodieën, sfeer, dramatiek en pijn van I Am Oak zijn opnieuw bloedmooi. WILLEM JONGENEELEN