Het is een album in een album, onderdeel van de 44-delige songcyclus Teargarden By Kaleidoscope, thematischgebaseerd op de Tarot. Daarvan verschenen eerder twee EP’s en nu dus Oceania. Verlichte breedbekkikker Corgan opent de plaat vertrouwd met Quasar: ‘God; right on! Krishna; right on!’ Muzikaal is dat een herkenbaar staaltje psychedelische bulldozerrock in de lijn van Cherub Rock, maar toch minder intens. Het tempo van de plaat gaat snel omlaag: Oceania bestaat grotendeels uit, uh, alternatieve powerballads. Melancholische en meeslepende rocksongs als Panopticon en The Celestials die vrij groot worden opgeblazen. Proggy bijna in de titelsong, en de synthwave van Adore horen we ook terug. De kracht van Oceania schuilt niet in afzonderlijke parels maar in de romantisch-spirituele sfeer van het geheel. Corgan haalt zijn niveau maar stijgt niet boven zichzelf uit en verrast nergens. De grote winst na Zeitgeist: het geforceerde is eraf. Corgan predikt voor eigen parochie, maar die heeft er met Oceania weer een degelijke Pumpkins-plaat bij. JOHN DENEKAMP