De nieuwe OK Go bereikte ons net te laat om nog met het vorige nummer mee te kunnen. Voordeel – of nadeel, het is maar hoe je 't bekijkt – is dus dat er veel recensies van Of The Blue Colour Of The Sky te vinden zijn. En al die recensies zijn . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
De tijd van Prince en de psychedelische pop. Een dappere keuze. In de aanstekelijke opener WTF? pakt het prima uit: met een vette knipoog naar Prince, een lekker foute, vet aangezette gitaar en de kopstem van frontman Damian Kulash is het dansen geblazen. Maar hoe langer het album duurt, hoe meer je terugverlangt naar die ongecompliceerde powerpop van YouTube-hit Here It Goes Again. De hand van Fridmann is te prominent aanwezig en op momenten lijkt hij van OK Go een tweede Flaming Lips te willen maken. Juist wanneer OK Go zich even laat gaan en de powerpop van weleer vrij spel krijgt, komt het eigen gezicht van de band uit Chicago terug. En o ja, die synthesizer heeft ook een uit-knop.
