Op Oh Dark Hundred zijn nog wat flarden Caesar terug te horen, maar qua sfeer borduurt Van Oosten eerder voort op The Grand Mystique, de plaat die hij in 2006 maakte met zijn project Ghost Trucker. De groef in de stem van Van Oosten is in de loop der jaren dieper geworden en dat heeft zijn zang bepaald geen kwaad gedaan. De soms donkere, naar melancholie neigende gitaarliedjes doen door vernuftige composities, geraffineerde synthesizers en tempowisselingen denken aan dEUS in hun beginjaren (met name Nothing Political en The Longest Trip), maar ook aan een band als Eels. Er gebeurt een hoop in de gelaagde nummers, maar elk detail klopt. Zo weten de achtergrondkoortjes lucht in de liedjes te blazen of de weemoed juist even aan te zetten en hebben Let’s Go Spacey en You And Me Tree hooks die meteen blijven hangen. Van Oosten laat op het prachtige Oh Dark Hundred horen de afgelopen jaren zijn muzikale palet niet alleen te hebben uitgebreid, maar vooral ook te hebben verfijnd.