Oh Desire is veel bescheidener van opzet. De songs zijn akoestisch en als er orkestrale klanken gebruikt worden, komen die uit een mellotron, wat een aangenaam sixtiessmaakje geeft. Dat tijdperk is duidelijk een bron van inspiratie geweest. De eerste klanken van opener One doen denken aan Nick Drake, het orgeltje in Rising Up is een knipoog naar Booker T. en het jazzy Walking On Air roept herinneringen op aan het vroege werk van Van Morrison. Maar Jonathan Jeremiah is zeker geen copycat. Allereerst verstaat hij de kunst een lekker popliedje te schrijven. Het mooi opbouwende Wild Fire zou hem heel goed terug kunnen brengen in de hitparade. Maar solo met alleen een gitaar weet hij in The Birds net zo goed te overtuigen. Tussen die uitersten vormen Arms, The Birds en Seven het sterke hart van Oh Desire, dat zijn beste album tot nu toe is. Hoog tijd dat die Britten eens wakker worden.