De optredens waren lachwekkend slecht maar enorm sympathiek, en bandleider Jim James was al wel een oude indiaan, maar gedroeg zich nog als een kind temidden van twintig grabbeltonnen. Niet lang daarna – eerst moest Led Zeppelins Since I’ve Been Lovin You verteerd worden, en dat kostte onze held wel even – dook James in de productionele hoogtepunten uit de late sixties en vroege seventies en maandenlang viel er met hem over niets anders meer te praten. De enorm verbeterde productie van de volgende My Morning Jacket-albums wekte dan ook geen verbazing. Maar wel heimwee. Heimwee naar valse koortjes, overdoses echo, even krankzinnige als briljante teksten en schaamteloze inspiratie. Helaas, James is onderweg naar de top, in razende vaart, en My Morning Jacket heeft maar net het stadium van begeleidingsband overleefd. En hoewel de baarden enkel maar langer zijn geworden, staat er nu een supergedisciplineerde band op de podia die nummers van de laatste platen vlekkeloos uitvoert en er aan elk slot nog even een Echt Deep Purple-Einde tegenaan gooit. Dat werkte uitstekend in het clubcircuit, verpletterend zelfs, maar deze dubbele live-cd heeft het geluid van een serene concertzaal waar keurige meisjes van twaalf met mammie mee zijn gekomen omdat ze thuis samen Jim James z’n liedjes zingen in de badkamer. Óok valt op dat de echte blanke soulnummers, die James met deze band gemakkelijk uit kan voeren, in een sfeer als deze ongenadig compositorisch onvermogen aan het licht brengen. Niet dat dit livealbum waardeloos is – de band blijft altijd verbazen, de stem van Jim James is zuiverder dan ooit en sommige rockexplosies zijn goddank geen mosterd na de maaltijd. Maar vergeleken met de studioalbums is dit een beetje een overbodig ding, vooral voor hen die de eerste MMJ nog altijd het meest koesteren en naar al hun concerten gaan. NANNE TEPPER