ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Op het eerste gehoor klinkt Once I Was An Eagle ingetogen, bijna eenvormig – zoals dat lang geleden het geval was op het onbegrepen derde album van The Velvet Underground, om maar eens een onwaarschijnlijk referentiepunt te noemen. De eerste vier nummers vloeien naadloos in elkaar over en zijn muzikaal nauwelijks uit elkaar te houden. Pas na vele luisterbeurten ontvouwt zich een razendknap opgebouwde suite, die uitmondt in de dwingende single Master Hunter. Haar jonge leeftijd ten spijt zit de tengere blondine boordevol gevoelens van frustratie en wrok; de liefde heeft haar overduidelijk weinig goeds gebracht. Met de demonen die zij op het vorige album voor het eerst onder ogen durfde te zien, rekent zij nu genadeloos af. De onderkoelde toon maakt regels als ‘You should be gone, beast / Be gone from me / Be gone from my mind at least / Let the little lady be’ (Take The Night Off) of ‘I will not be a victim of romance / I will not be victim of circumstance / Chance or romance or circumstance or any man / Who could get his dirty little hands on me’ (I Was An Eagle) alleen maar effectiever. Marlings zang en gitaarspel zijn boven alle lof verheven en ingebed in fraaie melodieën en de sobere productie van Ethan Johns, die zelf halverwege de plaat een mysterieus brok geluidsflarden inbrengt: met recht een Interlude. Once I Was An Eagle (waarom hebben haar albumtitels eigenlijk altijd zes lettergrepen?) is een integraal artistiek statement waarvan het geheel aanzienlijk groter is dan de som der delen. Het is dat sommige songs (Little Love Caster, Little Bird) iets te dun uitgesmeerd worden, anders hadden we het hier over een meesterwerk van de A-categorie gehad. Niettemin lijkt het plausibel dat deze plaat een rol gaat spelen als de jaarlijstjes in zicht komen.