Debuut Hybrid Theory van Linkin Park werd alleen in de VS al meer dan elf miljoen keer verkocht. Ieder album daarna deed het steeds iets minder, met laatste plaat The Hunting Party (2014) als voorlopig dieptepunt met ‘slechts’ 250 . . .

Niet om boodschappen te doen, daar hebben ze heus hun mensen voor. Nee, om te horen waar soccer moms zoal naar luisteren tijdens het kopen van liters Diet Coke. Bleek dat de luchtige raprock van Twenty One Pilots uit de speakers van de Walmart – of nee, de heren wonen in LA, de Whole Foods – kwam, net als de dertien-in-een-dozijn-dancepop van Maroon 5. En Justin Bieber natuurlijk, die ook. De twee keken nog een keer naar de kelderende verkopen van hun albums en besloten toen eens te bellen met de heren en dames die verantwoordelijk zijn voor die liedjes. Inderdaad, Linkin Park haalde voor One More Light een heel bataljon aan professionele hitmakers aan boord, mensen verantwoordelijk voor het succes van lieden als Selena Gomez, Britney Spears, Gwen Stefani en, daar is ie weer, Justin Bieber. Ze zorgen voor een nieuwe sound. Of ja, geen echt nieuwe sound. Een nieuwe sound voor Linkin Park. Want werkelijk alles op One More Light klinkt precies zo bekend in de oren dat je er geen aanstoot aan neemt als je je winkelwagentje vol loopt te gooien. Oké, voor de credibility staat er een samenwerking met hippe rappers Stormzy en Pusha T (Good Goodbye) op, maar verder is het echt huilen met de pet op. En dan die teksten. Jeetje, die teksten. ‘Why is everything so heavy’, kweelt Bennington in Heavy. ‘It’s so much more than I can carry’. Een heel team tekstschrijvers inhuren en dan niet eens in staat zijn om het refrein van je single te laten rijmen – gênant. One More Light is een verschrikkelijk album van een band die al z’n geloofwaardigheid verloren heeft.