Zijn debuutalbum is een schitterende plaat die het peil van Burial (zie hieronder) net niet haalt, maar wel naar de kroon steekt. Als je voor de grap eens achteraan begint, zul je wel horen waarom dubstep ook wel wordt omschreven als een ietwat vertraagde en doorgedubte variant op de aloude drum ‘n’ bass. Het is waar dat dubstep nu bij degenen die het destijds hebben meegemaakt net zulke opwindende gevoelens teweegbrengt als de drum ‘n’ bass vóór die muziek zichzelf in de staart ging bijten, maar het gaat om de verschillen. Boxcutter is heel goed in de tragere tempo’s, waarin hij zelfs de beats met gemak kan weglaten. Check Mossy, een collage vol poëtische psychedelica, waterdruppels, oosters slagwerk en meer van dat fraais. Dat de titel van opener Tauhid ook de naam is van een album van kosmische jazzo Pharoah Sanders (een vriendje van John Coltrane) zegt nog meer over Lynns avontuurlijke ritmische inslag. En dan zijn er nog die seismische basaanvallen, de voornaamste reden waarom Oneiric de koffietafel flink opschudt. Hier is het laatste woord nog niet over gezegd. JACOB HAAGSMA