Of ze echt aan de basis hebben gestaan is natuurlijk gissen, maar The Devil’s Blood is wel een voorloper in de revival van occulte seventieshardrock. Ook bij het uitkomen van Opus Eponymus van het Zweedse zestal Ghost valt de naam van de Eindhovenaren regelmatig.
De vergelijkingen zijn dan ook duidelijk: anonieme bandleden, stoffige gitaarriffs en veel verwijzingen naar satan. En ook hier draaien Roky Erickson, Mercyful Fate en Black Sabbath overuren in de cd-speler van de tourbus. Maar als een soort kluitje voor het riet beweert de band op MySpace zowel blackmetal, powerpop en progrock te maken. Hoewel de blackmetalinvloeden vooral aan de oppervlakte zitten, zijn de andere twee duidelijk terug te horen. Nummers als Ritual, Elizabeth en Stand By Him hebben zulke catchy refreinen dat namen als Blue Öyster Cult en zelfs The Church (Stand By Him) opborrelen. Bij de meer progrockgetinte nummers als Death Knell en Genesis zijn door de satanistische wierookwaas ook namen als, juist, Genesis en oude Moody Blues te horen. Horen is geloven. Of in dit geval: van je geloof vallen. Verduveld goed.
