‘The music sounds weird / The rhythm sounds fine.’ Al in de eerste regels van plaatopener Sunglasses reikt zanger/gitarist Jorne Visser de belangrijkste clue aan. De rest volgt snel: dit is razendknap geconstrueerde postpunk volgens het less is more-principe, waarbij zo’n beetje alle vakjes tussen 1979 en nu, tussen Gang Of Four en The Cool Greenhouse en tussen licht spastisch en ongenadig funky kunnen worden aangevinkt.
Doen ze goed daar in de Groningse ondergrondse, waaruit eerder dit jaar al Real Farmer (eveneens met Lewsberg-connectie) kwam bovendrijven met een uitstekende debuutplaat. Al is dat weer een heel ander beestje dan dit Geo, actief sinds 2019. Midvoor op Out Of Body staan de dwarse notities van praatzanger Visser, opgediend met een mengeling van dada en sarcasme, maar omdat hij verder weinig melodieuze houvast biedt, verschuift de aandacht al snel naar de muziek.
Want hoe kaal en minimalistisch die soms ook lijkt, er gebeurt voortdurend van alles: gitaren die het ene moment nog funky en dienend de ritmesectie volgen, schieten even later als bliksemschichten door het beeld, er zit opvallend veel percussie tussen de kieren – in Nectar zorgt het samen met het huppelritme meteen voor associaties met The Ex – en wie goed luistert, bespeurt zelfs keyboards. Eigenlijk verdient die virtuoos groovende ritmesectie hier nog een lange eigen paragraaf, maar dat staat ons recensieformat niet toe. Korte conclusie dan maar: Geo, aanwinst, onthoud die naam.