De mannen (Sean Booth en Rob Brown) zijn steeds drukker aan het experimenteren geslagen met hard- en software, maar vergeten daarbij waarachtig niet om muziek te blijven maken. Zo duiken tussen de puzzelbeats ineens flarden op van prachtige melodieën, om hardop van te dromen zo mooi. Van onvermoede schoonheid, als je daar gevoelig voor bent, zijn ook de tinten die deze strikt elektronische klanken aan kunnen nemen. IJzig, metalig, haast doorschijnend, als het oppervlak van een abstract beeldhouwwerk. Losse titels noemen heeft geen zin, nee echt niet: os veix3, d-sho qub, dat schiet niet op. Maar de muziek waar die letterreeksen voor staan, die spreekt boekdelen. JACOB HAAGSMA