De broer van Quivers-voorman Sam Nicholson overleed bij een duikongeluk en op de albums van het Australische kwartet vormt rouw, naast liefde, een rode draad.

Op hun derde plaat Oyster Cuts is Nicholson zoekende in hoe zich tot een geliefde te verhouden in de wetenschap dat die zomaar kan verdwijnen, maar ook: hoe toon je je liefde temidden van groot verdriet? Daarover gaan het melancholische piano- en synthliedje Grief Has Feathers en Apparition, een lekker uptempo indierocknummer met prachtig harmonieuze samenzang die doet denken aan The New Pornographers. Het is zonde dat ze die zo weinig laten horen. Opener Never Be Lonely borduurt voort op het melodieuze, rammelende gitaargeluid van Golden Doubt (2021).

Pink Smoke doet dat ook, maar neemt een psychedelische afslag met een uitwaaierende gitaarsolo, net als het robuuste More Lost. Het uitgesponnen Reckless, over uit je hoofd komen en durven doen, is een loom gitaarnummer, met een meditatief effect en weer even die mooie samenzang. Bella Quinlan (bas) en Holly Thomas (drums/percussie) nemen meer zangpartijen voor hun rekening in liedjes die zijn beïnvloed door eighties- en nineties-indierock met een vleug new wave. En die aan stevigheid hebben gewonnen, maar hun dromerige karakter hebben behouden.

Op het fraaie Oyster Cuts worden grote thema’s behandeld in nummers die laveren tussen weemoed en levenslust.