Goed, dat is de korte versie van het verhaal. Heel veel langer hoeven we het niet te maken, want Animal Collective klinkt op deze nieuwe plaat precies zoals we verwachtten dat Animal Collective zou gaan klinken op de nieuwe plaat. De ritmes prikken en stekelen wel, maar dan wel net zo als we gewend zijn. Die vocale partijen zijn knap in laagjes over die ritmes gelegd, maar dan wel precies zo geplooid als de verwachtingspatronen dicteerden. Goed, af en toe dwingen ze wel respect af, bewondering zelfs. Bij de virtuoos stuiterende manier waarop de zang van The Burglars verknipt is bijvoorbeeld, bij de pakkende contouren van opener Floridada (om van die woordspeling maar niet te spreken) of bij de synthetische geluidmanipulaties onder zulke virtuoze staaltjes van avant-gardisch zangarrangement. Animal Collective beheerst deze kunstjes, deze sfeertjes beter dan menig geestverwant (de Yeasayers van deze wereld). Maar nee, het gevoel van stagnatie heeft toch de overhand en dat werkt op den duur nogal vermoeiend. Zo glijdt Painting With (ja, kleurrijk, dat zeiden we al) verder heel plezierig oorschelp in, oorschelp uit, daar niet van. Maar deze keer blijft het daarbij en dat zijn we eigenlijk niet gewend van Animal Collective.