Shocking Shades Of Claw Boys Claw, de mokerslag waarmee Claw Boys Claw debuteerde in 1984, werd in een paar uur op de band geslingerd. Nou, de tijden zijn veranderd. Peter te Bos (57 inmiddels) kondigt Pajama Day al zo lang aan dat bijna niemand meer geloofde dat ie er ooit nog kwam. Maar toch. Na acht jaar aanklooien op de bank met gitarist John Cameron werd afgelopen zomer Pajama Day opgenomen. Het album is eigenlijk een logische opvolger van Will-O-The-Wisp uit 1997.
De aanvankelijk anarchistische garagepunk van de band transformeerde langzaam in moerasrock (een term die volgens mij voor Claw Boys Claw is uitgevonden) en dat geluid is maar verder blijven evolueren. Het moerasgeluid is er nog steeds, maar nu bijna volledig onderhuids. Pajama Day is ingetogen maar nooit spanningsloos, op de koddige cover Dream A Little Dream Of Me na. Elders overtreft Te Bos zichzelf als crooner (Rock Me Girl, Flower) en zingt hij beter (en lager) dan ooit. De ouderwetse moerasrockers I Am Sea, Julie’s Name en Yellow Car zijn sleazy en bluesy met die typische Claw Boys-groove. John Cameron verdient een pluim voor zijn kale, losse en indringende stijl. Doet Claw Boys Claw er nog toe, kun je je afvragen. Doet Nick Cave er nog toe? Shocking Shades en Pajama Day zijn in feite twee kanten van dezelfde medaille. De eerste was een explosie, de nieuwste is een implosie. Een plaat om mee naar bed te nemen.
