Het eerste deel moet het hebben van de krachtige songs. Vooruitgesnelde single Mr Noah voorop, met die over elkaar heen tuimelende vocalen die Panda Bears handelsmerk zijn geworden, vakkundig uitgesmeerd over een gortdroge hiphopbeat. Boys Latin is ook zo’n prijsnummer, een vergeten echoput op vroege Kraftwerk-elektronica. Dit is ongrijpbaarheid voor de massa – dat bedoel ik niet lullig, dankzij Alt-J kan de massa tegenwoordig heel veel hebben. Toch zullen we Panda Bear niet snel in de HMH zien. Al snel gaat de drumcomputer aan de kant om plaats te maken voor geestverruimende arpeggio’s (Tropic Of Cancer, Lonely Wanderer) en staccato synths (Selfish Gene). Panda Bear sluit zijn vijfde symfonie af met Acid Wash, een soort zondagochtendpolonaise, een kruising tussen Nederland Zingt en de Gebroeders Ko. Er is in deze hele wereld maar één persoon die daarmee wegkomt.