De hit Pumped Up Kicks, een bijzonder aanstekelijk liedje over een high school shooter, zorgde in 2010 voor een doorbraak voor de Californische band Foster The People. Ook op Paradise State Of Mind – hun vierde album en het eerste zonder drummer Mark Pontius – is er de combinatie van tekstuele donkerte en muzikale vrolijkheid.

Disco, funk, soul, pop en electro vormen een aanstekelijke mix op de door Paul Epworth (Adele) geproduceerde plaat, met The Bee Gees, Mika en Tame Impala als referentiepunten. Die fungeert als verpakking van voorman Mark Fosters aanmoediging om ons te verhouden tot gevoelens die horen bij de moeilijke zaken in het leven, als voorwaarde om geluk te vinden. Het escapisme voorbij (Chasing Low Vibrations) worstelt hij met duistere gedachten, zoals in het onheilspellende synthnummer Glitchzig, met een gevoelige trompetsolo.

In Sometimes I Wanna Be Bad zingt hij: ‘I’d give a piece of my mind / For peace in my mind.’ Hoop kan er worden geput uit het optimistische titelnummer, het ingehouden swingende The Holy Shangri-La en het soulvolle Let Go. See You In The Afterlife is opzwepend en Lost in Space is een soepel disconummer, met blazers en een hartverwarmend koor. Met een vinger aan de pols van het huidige tijdsgewricht levert Foster The People met Paradise State Of Mind een knappe plaat af.