Waren haar laatste platen allemaal strak volgens een bepaald concept, dit keer mochten de teugels los en nam ze op wat er toevallig in haar op kwam. Schrijven doet ze al een paar jaar met een stel Zweden: met Tobias Karlsson de poppy liedjes en het duo Tore Johansson en Martin Gjerstad het meer soul- en bluesgetinte werk. De afsluitende housetrack Feet On The Ground nam ze op met Nicky Romero. Dat lijkt het recept voor een op teveel benen hinkende plaat, maar dat is Paradise And Back Again allerminst. Haar schrijfpartners zijn specialisten die haar ideeën helpen vormgeven, de regie houdt Anouk nadrukkelijk zelf. Wel vallen een paar dingen op. Het album klinkt meer relaxed dan we van haar gewend zijn. Ze zingt meer op souplesse dan op kracht en de begeleiding is soms opmerkelijk los. Zo lijkt de blues Looking For Love een toevallige jam. Pas als je goed luistert, valt op hoe zorgvuldig het is geconstrueerd. Ook inhoudelijk gaat Anouk een aantal keren de diepte in. Zo analyseert ze in Daddy messcherp wat de afwezigheid van haar vader in haar leven teweeg heeft gebracht en reageert ze in Breathe en Smile & Shine op het vaak kwetsende commentaar dat ze als publieke figuur over zich heen krijgt. In het begeleidende commentaar typeert Anouk Paradise And Back Again als ‘een beetje een bij elkaar geraapt zooitje’. Als zij zoiets zegt over haar eigen werk moet je juist opletten. Met Wigger, You And I en Places To Go bevat het album al drie hits. Cold Blackhearted Golddiggers, She Is Beautiful en Looking For Love zijn minstens zulke opvallende songs. Een zooitje ijzersterke liedjes dus.