De kans dat je daar Millionaire mee wordt, lijkt uitgesloten. Hoeft ook niet, zanger/gitarist/duivels brein Tim Vanhamel is dat al een paar jaar. Samen met zijn drie overgebleven kompanen annex jeugdvrienden (gitarist Ben Wijers verkoos Radio Infinity), overgehouden uit Belgisch Limburg. Vier jaar geleden begon het jeugdige talent uit Sister Poo Poo en Evil Superstars (en parttime gitarist uit de liveformatie van dEUS) voor zichzelf. Het resulteerde in Outside The Simian Flock, een funky, sexy, noisy, catchy popplaat die de bravoure van Jon Spencer, de geilheid van Prince, de geraffineerde ironie van Beck, de flair van Soulwax, de hoekigheid van TC Matic en een restantje losgewoelde waanzin van de Evil Superstars zelfverzekerd tot een denderende eenheid samenbalde. Vanhamel wilde misschien wel te graag te veel van alles, maar hij kwam ermee weg.

Op Paradisiac is nog maar bar weinig van die jeugdige overmoed over. De sound op het tweede album van dit nog altijd maar 26-jarige megatalent is wat je noemt log, vet en topzwaar. De luisteraar krijgt, evenals Vanhamel zelf trouwens, amper kans om op adem te komen. De songs bezwijken vaak compleet onder zoveel geweld. De eerste luisterbeurten ervaar je alsof er een te zwaar geladen vuilnisbak over je uitgestort wordt. Inmiddels voel ik me een paar vierkante meter ZOAB (zeer open asfalt beton) nadat een wals me geplet heeft. Er staan wel twee wat lichtere songs op de cd, maar ook die dragen een soort loden ballast mee, dankzij een verstikkende productie.

Het heuglijke feit deed zich namelijk voor dat Millionaire in Los Angeles op kon gaan nemen en niemand minder dan Josh Homme de productie van het album op zich wilde nemen. Vriend Homme (naast opperhoofd van Queens Of The Stone Age tevens medebandlid van Vanhamel in The Eagles Of Death Metal) vormt hier wellicht meteen de zwakste schakel. Homme is namelijk groot fan van Vanhamel en blijkbaar helemaal vergroeid met ’s mans gekte en tomeloze energie. Waar Homme er in zijn eigen band wel in slaagde van logge stonerrock toegankelijke pop te maken, lijkt hij hier de omgekeerde weg te bewandelen.

Een andere producer had Vanhamel wat meer afgeremd, zeker in wat eigenlijk de dansbare, groovy stukken vol funky hooks hadden moeten worden. Iets meer helderheid had hier wonderen verricht. Slechts in diepe gedachten verzonken zie ik Vanhamel in een paar tracks nog als een slangenmens met de heupen draaien en zich in allerlei onmogelijke bochten wringen. Maar uitnodigen om mee te gaan swingen? Nee, dat doen deze nummers amper. Alle frivoliteiten zijn de nek om gedraaid. Het kwartet blijft gaan en gaan en de songs stikken in het eigen braaksel. Zuurstof wil ik, zuurstof! WILLEM JONGENEELEN